باران، سرود دیگری سرکن

باران، سرود دیگری سرکن
                شعر تو با این واژگان شسته
                                                   غمگین است 

زندگی جاریست در نفس های ما... 

            و زیباست با راه رفتن مورچه ها... 

                        شادی از آن ماست ...وفردا می آید   

و در یک صبح روشن مثل همین امروز یا به زیبایی دیروز و یا شاید چون فردایی که میدانم می آید و آرزو میکنم خوب برود چون ایمان دارم که خوب یا بد میرود و از پس آن فرداییست... تو و من با یک سلام زیبایی دنیا را میشنویم. 

یک ظهر گرم بهاری با صدای همیشگی گنجشک ها مرا غرق خود میکند و تو شاید رفته ای و شاید می آیی. 

در هر حال مورچه می آید و می رود و باد میوزد و گل های قرمز پشت پنجره هنوز چند ساعت دیگر وقت دارند برای خود نمایی به آن چشم ها که گاهی چیزی دیگری برای دیدن ندارند و گاهی عاشقانه آن چیزی را که دوست دارند میبینند... 

گل های قرمز پشت پنجره شاید فردا را هم داشته باشند اما کم کم باید بروند و دل نبنددن به این چشم های باز که آنها را دید میزنند. افسوس گل ها این است که چرا شب ها بسته میشوند و تا صبح فردا باید خاموش بخوابند و چرا این عمر کوتاه به شب و روز تقسیم شده و نمیتوانند شبانه روزی باشند و وقت را برای خوابیدن هدر میکنند. و این شاید بزرگ ترین افسوس یک باغبان باشد... 

شاید چمن در عذاب است که چرا رود خروشان نیست و چرا خاک او را رها نمیکند تا برود. چمن نمیداند که خاک هم در ذهن خود این غصه را بزرگ میکند که چرا سالهاست که چمن در جان من چنگ انداخته و وجودم را گرفته. چرا چمن من را تنها نمیگذارد... جالب اینجاست که چمن و خاک هر دو تعالی را می طلبند و هر کدام دیگری را بر سر راه خود میبیند... و نمی داند که خود باید دل بکند و کاری کند... 

کاش آب به چمن و خاک میگفت که هر دو اشتباه میکنند... چرا آب پیغامبر خوبی نیست؟ چرا خاک با چمن درد دل نمیکند؟ 

و چرا من اینجا هستم؟ روی چمن ها و زیر آسمان...   

   توضیحی برای نوشته های بالا: 

سلام به همه کسایی که تا اینجاش رو خوندند. 

پرستو خانوم برای پست قبلی و به عنوان نظر یه شعر نوشته بودند که همون سه خط بالای این پست هستند. و منم در جوابشون سه خط دوم رو که یه دفه اومدند تو ذهنم از خودم نوشتم و احساس کردم که میتونم الان بنویسم و این شد که چرندیات بالا رو فرت و فرت نوشتم و ذهنم رو خالی کردم اینجا...  

انتظار ندارم که بگید خوب بود یا تا آخرش رو بخونید ولی اینها افکار من بود که یه دفه اومد و چون کیبرد زیر انگشتام بود نوشته شدند.  

اگه مسخره بود که ببخشید و اگه خنده دار بود بخندید و به من بگید که خندیدید تا خوشحال بشم و اگه ارزش و امکان فکر کردن رو هم داشت فکر کنید...

یه تشکر اساسی از پرستو خانم که نمیدونم چه جوریه که با نوشته هاش این مغز من رو راه میندازه